نوشته اصلي بوسيله Reyhane

هستی شناسی مبحثی میان­رشته­ای است که با رشته­های مهندسی رایانه، هوش مصنوعی، زبانشناسی، فلسفه، کتابداری و اطلاع­رسانی، علوم شناختی و ... ارتباطی بسیار نزدیک دارد. واژه هستی­شناسی اولین بار در رشته فلسفه مطرح شده است. این مبحث به عنوان یکی از مهم­ترین شاخه­های رشته فلسفه، به مطالعه وجود و هستی اشیا و موجودیت­های جهان از طریق رده­بندی جامع آن­ها می­پردازد. کل هستی متشکل از موجودیت­هایی است که به نحوی در ارتباط مفهومی با یکدیگرند. این ارتباط­ها، شبکه­ای در هم تنیده از مفاهیم را تشکیل می­دهند که کل آن تصویری از هستی را متبادر می­سازد. به دلیل نیاز به ابزاری برای طبقه­بندی مفاهیم، متخصصان هوش مصنوعی در دهه 90 با وام­گیری مفهوم هستی­شناسی از رشته فلسفه، به توصیف مفاهیم پرداختند. از این طریق، مفهوم هستی­شناسی به حوزه­های دیگر مانند کتابداری، وب معنایی، سیبرنتیک، زبانشناسی، پردازش زبان طبیعی و ... نیز راه یافت.

هدف اصلی هستی­شناسی­ها به عنوان ابزارهای معنایی، ایجاد تصویری از حوزه­ای موضوعی شامل مفاهیم و روابط میان آن­ها در آن حوزه است. مشهورترین تعریف هستی­شناسی در هوش مصنوعی را گروبر (۱۹۹۳) ارائه نموده است. "هستی شناسی، تعریف واضح و رسمی یک مفهوم­سازی به اشتراک گذاشته شده است". بنابراین مفهوم­سازی، گام اول در طراحی هستی­شناسی است. به این معنی که لازم است به عنوان یکی از مهم­ترین مراحل طراحی هستی­شناسی، مفاهیم موجود در حوزه موضوعی، روابط معنایی میان آن­ها و محدودیت­های مربوط به هر مفهوم را به روشنی مشخص کرد. واژه "رسمی" در تعریف به این معنا است که مفاهیم و روابط موجود در یک حوزه باید به شیوه­ای قابل فهم برای رایانه بیان شوند. از آنجا که هستی­شناسی­ها از زبان و قواعد و استانداردهای خاص خود استفاده می­کنند، اطلاعات آن­ها برای رایانه معنادار است. تا آنجا که حتی امکان استنتاج و کشف دانش را نیز برای رایانه فراهم می­نمایند. عبارت "به اشتراك گذاشته شده" در این تعریف به این معنی است که هستی­شناسی باید بتواند امکان تعامل و تبادل دانش را میان رایانه­ها و نظام­های اطلاعاتی مختلف برقرار سازد.