نقل قول:
نوشته اصلي بوسيله engineering_civil
مدتي قبل براي موضوعي كه به پيشنهاد همكارم بود و مربوط به رشته ديگري ميشد، ...
|
با سلام و تشکر از اظهار نظری که فرمودید
بله تقریبا با شما هم عقیده هستم و در قریب به اتفاق موارد، فرمایش شما صحیح است اگر چه آرزوی قلبی خیلی ها این است که ان شاالله روزی برسد که کیفیت مقالات داخلی هم به کیفیت مقالات خارجی مان برسد ولی بعنوان چند پیشنهاد به عزیزانی که مطمئنا مدیران آینده این مملکت هستند عرض می کنم،
اول:
همیشه مشورت و نظرسنجی باعث افزایش کیفیت کارمان می شود، لذا سعی کنیم در برگزاری کنفرانس های داخلی با همه افرادیکه مرتبط هستند بنوعی تعامل داشته باشیم حتی کاربران.
دوم:
کیفیت را فدای کمیت نکنیم! مثال، لیست مقالات یکی از معتبرترین کنفرانس های اروپایی را میدیدم متوجه شدم تعداد مقالات سومین دوره آن (2001) فقط 14 مقاله است در حالیکه بیش از 200 مقاله برای آن ارسال شده بود. متاسفانه ما همیشه دوست داریم از کاه کوه بسازیم. بهتره در خصوص کنفرانس های علمی کمی توجه به کیفیت را بیشتر کنیم.
سوم: کنفرانس های خود را از مدل چینی به
مدل کنفرانس های تخصصی ارتقا دهیم، قریب به اتفاق کنفرانس های ما عمومی هستند، مثلا کنفرانس انجمن کامپیوتر ایران که با بیش از یک هزار مقاله ثبت نامی (به جرات) یکی از بی کیفیت ترین کنفرانس هاست. سعی کنیم کنفرانس ها محدود به موضوع های تخصصی باشند و مثلا در کنفرانس سیستمهای فازی مقاله مدیریت دانش پذیرش نکنیم.
چهارم، ترجیحا تقلید از برگزاری کنفرانس های خارجی را کنار بگذاریم، اگر چه متن کار یکی است و ابزار (علم) هم یکی است ولی باید کنفرانس ها را بومی کرده و
نیازها و مشکلات خودمان را جستجو کنیم، مجددا بعنوان مثال در یکی از کنفرانس ها مقاله بسیار تاپی چاپ شده بود که موضوع روز دنیا در ناسا بود ولی ما حتی ابتدایی ترین تجهیزات آن مقاله را هم نداشتیم! با این نگرش هم پژوهشگر متمایل به سمت نیازهای داخلی می شود و هم معضلات داخلی برطرف می شوند.
پنجم،
کمیته برگزاری وعلمی کنفرانس، دوستان اگر خوب توجه کنند می بینند ما تقریبا پنج، شش تا کنفرانس خوب در کامپیوتر- هوش داریم که کمیته برگزاری اونها رو اغلب تعداد خاصی تشکیل می دهند! قصد جسارت به هیچیک از اساتید عزیز را ندارم ولی این موضوع جنبه مضحکه دیگران خواهد بود چطور می شود که یک نفر هم در کنفرانس رمز، هم بینایی ماشین، هم سیستم های فازی و ... عضو کمیته علمی باشد! این یعنی ما چهار تا استاد قدیمی شناخته شده (احتمالا بروز نشده) در دانشگاهها داریم و مدام به اسم آنها تکیه می کنیم! من نمی دانم کجا و چه کسانی تا به حال شده به اساتید جوان اعتماد کرده باشند و ضرر دیده باشند! من بعضا صفحات شخصی برخی اساتید جوان ایرانی را که می بینم متوجه می شوم کار آنها فوق العاده است در حالیکه اصلا شناخته شده نیستند بعنوان مثال یک استادی که در دانشگاه نوشیروانی بابل مشغول هستند؛ حقیقتا نام این دانشگاه چندان همه گیر و شناخته شده نیست چه برسد به استادش، ولی کارهای یکی از اساتیدش را که من می دیدم متوجه شدم به مراتب از اساتید مشترک الاسم کنفرانس های ایرانی با سوادتر و بروزتر هستند/
امیدوارم این پنج رهنمود را که نتیجه تجربه چند سال همکاریم در ایران و خارج از ایران است به گوش برگزار کنندگان کنفرانس ها و همینطور ژورنال های داخلی برسد و کمی در چشم اندازهایشان پارامترهای علمی را لحاظ کنند.
به امید خدا
همچنین اینکه به دانشگاه و موسسات هم توصیه می کنم، امروز دیگر دانشجویان ما آنقدر واقع بین شده اند که تشخیص دهند برگزاری یک کنفرانس جنبه تبلیغات برای آن دانشگاه، شخص، شهر و غیره را دارد یا زمینه علمی دارد باید با هدف برگزاری یک نشست علمی، بسوی توسعه مشکلات (بومی) کشوری رفت.
و بالاخره به پژوهشگران هم توصیه می کنم،
- اگر قرار است پژوهش کنید استانداردهای پژوهش را رعایت کنید و ابتدا آنها را یاد بگیرید،
- بدانید دیتاست ها معروف کدامند، و مشکلات چالش برانگیزشان چیست؟
- روش های روز دنیا را مطالعه کنید، از توجه و ارجاع به بیشتر (98%) مقالات چینی صرفنظر کنید!
- اعتبار یک مقاله را از کنفرانس آن شناسایی کنید
- کنفرانس ها و ژورنالهای معتبر مرتبط با گرایش خود را شناسایی کرده و فقط مقالات آنها را بخوانید و فقط برای آنها مقاله بفرستید
- از شرکت در کنفرانس هایی که کمیته علمی آن را افراد غیر متخصص تشکیل می دهند خودداری کنید
- در انجمن های تخصصی و دقیقا مرتبط با گرایش خود عضو شوید و تعامل داشته باشید مثلا انجمن بینایی ماشین و پردازش تصویر ایران
- اساتید جوان در کنفرانس های داخلی فعال تر باشند و اجازه دهند اساتید قدیمی کم کم جای خود را به آنها بدهند
موفق و سربلند باشید