بهبود کارایی تصميم‌گيری اضطراری بر پایه الهام از مدل متناظر ادراکی انسان
بهبود کارایی تصميم‌گيری اضطراری بر پایه الهام از مدل متناظر ادراکی انسان
يافته هاي علمي اخير نشان دهنده اين مطلب است كه عواطف، نقشي اساسي در تصميم گيري، ادراك و يادگيري بازي مي كنند. تحقيقات صورت گرفته در حوزه تصميم گيري طبيعي نشان دادهاند كه فرآيند تصميم گيري در شرايط اضطرار با تصميم گيري در شرايط عادي كاملا متفاوت است. در شرايط عادي تصميم گيرنده ي تازه كار گزينه هاي متفاوت را در نظر گرفته، نقاط قوت و ضعف هر يك را به دقت بررسي كرده و سپس تصميم ميگيرد. اما در شرايط اضطرار به علت محدوديت زماني و عوامل ديگر فرد مجرب در همان اولين گام بر اساس آموزش و تجربه ي خود را هحلي راضي كننده را انتخاب مي كند. استفاده از اين ايده مي تواند كارايي سيستم هاي تصميم گيري كامپيوتري را بالا ببرد. در اين مقاله به معرفي مدلي عاطفي براي تصميم گيري خواهيم پرداخت. در اين ساختار كه از الحاق بخش تصميم گيري اضطراري به سيستم قبلي به دست مي آيد، در بياني اجمالي، سيستم تا زمان بروز استرس به روند عادي تصميم گيري خود ادامه مي دهد اما به هنگام استرس، وارد بخش تصميم گيري اضطراري شده و بر اساس تجرب هي پيشين خود از وضعيت جاري، دست به همان كاري مي زند كه پيش از اين در آن تجربه انجام داده است. نتايج بدست آمده از تست اين مدل بر روي محيط شبيه سازي نجات، 2 امتياز بهبود / نشان داده كه بدون شك اين روش در مقايسه با روش پيشين كارايي بالاتري داشته و به طور متوسط نتايج كسب شده 6 يافته اند. همچنين در اين مدل در صورت بروز مشكل، سيستم قابليت تحمل خطا را داشته و كارايي را در حد مشخصي حفظ خواهد كرد.
|