اصطلاحات و تعاریف در ارزیابی سیستم های توصیه گر
برای درک مفهوم سیستم توصیهگر، مفاهیم چهارگانه و ابتدایی زیر را بررسی کنیم.
در سیستمهای توصیه گر به کاربری که توصیه جاری در سیستم، برای وی در حال پردازش و آماده شدن است، کاربر فعال یا کاربر هدف میگویند.
الگوریتمهای به کار رفته در این سیستمها، از ماتریسی به نام ماتریس رتبهها استفاده میکنند؛ اصطلاحات رایج برای این ماتریس Rating Database و Preference Database نیز هستند.
از فعل مصرف کردن در سیستمهای توصیهگر، زمانی استفاده میکنند که کاربر توصیه ارائه شده را میپذیرد. به عبارتی وقتی کاربری پیشنهادی را که توسط سیستم به وی شده میپذیرد، میگوییم کاربر آن پیشنهاد را مصرف کرده، این پذیرش میتواند به شکلهای مختلفی باشد، مثلاً کاربر، کتاب پیشنهادی را میخرد، سایت پیشنهادی را مرور میکند و یا به شرکت خدماتی ای که به او پیشنهاد شده مراجعه میکند. ساختار ماتریس رتبهها بدین گونهاست که در آن، هر سطر ماتریس نمایانگر یک کاربر و هر ستون آن معرف یک آیتم خاص است.
حال با مفهوم تابع سودمندی آشنا خواهیم شد که قصد داریم به کمک آن یک مدل کلی ریاضی از سیستمهای توصیهگر را نیز ارائه دهیم. در واقع یک سیستم توصیهگر را میتوان با این نگاشت همسان دانست و مدل کرد: u:C * S − > R
فرض کنید C مجموعه تمامی کاربران و S مجموعه اقلام در دسترس باشند. تابعی را که میزان مفید و متناسب بودن کالای c برای کاربر s را محاسبه میکند با u نشان میدهیم، که در آن R مجموعهای است کاملاً مرتب (براساس میزان اهمیت) . هرکدام از عناصر S را میتوان با مجموعهای از خصوصیات، مشخص کرد. برای مثال، محصولی مثل فیلم را میتوان با مشخصههایی چون عنوان فیلم، کارگردان، طول زمانی فیلم، تاریخ تولید و ... ثبت کرد. همچنین عناصر مجموعه C را نیز میتوان بر اساس ویژگیهای مثل سن، جنسیت و ... ثبت کرد. (باید توجه داشت که u روی تمام فضای مجموعه آغازین S×C تعریف شده نیست؛ از این رو باید برونیابی شود.)
|